فیلم اسماعیل را انسانی خودخواه نشان می‌دهد و در عین حال هم در بعضی سکانس‌ها او را در حال مظلوم نمایی می بینیم که بیننده احساس همراهی با لیلا (ترانه علیدوستی) را به صورت تمام مدت در طول فیلم نداشته باشد. برای مثال من در بعضی از ‌سکانس‌ها باخود می گفتم که لیلا کار درستی می کند ولی در بعضی سکانس ها آنقدر اسماعیل را مظلوم و بیگناه می دیدم که با خود می گفتم دراین موقعیت بخصوص لیلا نباید فلان کار را می کرد یا فلان حرف را می زد.

وقتی که لیلا و علیرضا روی پشت بام در حال کشیدن سیگار بودند، من شخصا با یکسری از دیالوگ‌ها نتوانستم ارتباط برقرار کنم و تاحدودی این برداشت را داشتم که برخی از دیالوگ‌ها به اصطلاح خشک و سرد هستند و احساسی که باید را به من انتقال نداده اند.

فیلم همچنین اشاره به وضعیت اقتصادی نابسامان و غیر قابل پیش بینی جامعه را نیز دارد. بعد از آن درگیری‌ها و جر و بحث های متعدد این خانواده را می بینیم. اما چیزی که نظر من را خیلی به خودش جلب می کند همبستگی بیش از حد اعضای خانواده به یکدیگر‌است. اما ما درصحنه مهاجرت منوچهر از ایران در فرودگاه، شاهد شکوه عشق بین خواهر و برادران که به زیبایی به تصویر کشیده شد بودیم.

آنا 20 سال, استکهلم 

اولین چیزی که در فیلم "برادران لیلا" نظر من‌ را جلب کرد؛ این بود که فیلم با صحنه ای از سعید پورصمیمی (پدر خانواده) در حال کشیدن سیگار روی مبل شروع شد و دوباره با همان پلان یعنی نشستن او روی مبل، فیلم به پایان رسید. فیلم با شروعی که دارد سریع به مخاطبنشان می‌دهد که افراد خاندان برای اسماعیل جورابلو (سعید پورصمیمی) عزت و احترامی قائل نیستند.

همزمان با این موضوع اعتصاب کارگران را می بینیم و فیلم نشان می‌ دهد که با اعتراض کارگران با درگیری در کارخانه، علیرضا (نویدمحمدزاده)، از کارخانه پا به فرار می گذارد که این صحنه به بیننده نشان می دهد که علیرضا (یکی از فرزندان خانواده) دارای شخصیتی ترسو و محافظه‌ کار است که البته در اواخر فیلم می بینیم که علیرضا دوباره به کارخانه برمی گردد و با شکستن شیشه متوجه می شویم که ترس خود را کنار می گذارد و برای حقوق کارگر ایستادگی می کند.

بنظرم با وجود اینکه فیلم طولانی است ولی مخاطب را از ابتدا تا انتها سرگرم نگه می‌ دارد که این یکی از نقاط قوت فیلم است.